INTERVIEW MET MAAN: ‘HETIS WEIRD OM EEN MERK TE ZIJN’

In de shoot voor MIRROR MIRROR laat Maan (28) zich zien als nooit tevoren. Net zoals ze muzikaal in een nieuw era is gestapt, experimenteert ze met haar uiterlijk. ‘Vrijheid is mijn gevoel ook in kleding kunnen vertalen.’ Check de hele shoot in MIRROR MIRROR

Waardoor voelen je fans zich aangetrokken tot jou als persoon en artiest?

Wat mij verbindt met de fans die leeftijdsgenoten zijn, is dat we door dezelfde levensfases zijn gegaan en blijven gaan. Dat versterkt onze band. Al spreekt mijn muziek inmiddels drie generaties aan. Mijn fans waarderen dat ik dicht bij mezelf blijf, maak wat ik wil maken en experimenteer om te ontdekken wat verder bij me past. Ze gunnen me die vrijheid.

Als artiest transformeer ik en word een extravagante versie van mezelf. Dan durf ik het podium op – de schijnwerpers geven mij adrenaline. Al blijft het ook heerlijk om anoniem in een koffietentje te zitten lezen. 

Wat zo supervet is van artiest zijn, dat besef ik vaak de laatste tijd, is het mogen uitvergroten van het heel extraverte deel van jezelf. Ik geniet van daar op een creatieve manier mee bezig zijn én van mijn eigen baas zijn.

Ik hou van hart-tot-hart zingen. Mijn liedjes van vroeger zijn vooral rustig, balad-achtig. Ik neem mijn fans nu mee naar een andere kant van mij. Met knallende, beukende shows op festivals en met liveoptredens. Ik wil mijn carrière vormgeven als iets dat me levensenergie geeft en dat het waard is om voor te vechten.

Heb je moeten leren om met je imago bezig te zijn?

Vroeger, ik groeide op in een dorp, was ik the girl next door. Heel lang had ik geen uitsproken smaak qua kleding. Het keerpunt kwam toen ik naar Amsterdam verhuisde. Ik ben altijd gek geweest op hakken en in Amsterdam durfde ik op sleehakken met panterprint te lopen en op felgroene met een punt. In mijn dorp voelde ik me dan al snel raar aangekeken. Dat had ik in Amsterdam totaal niet.

Het effect van kleding ontdekte ik pas nadat ik voor optredens in contact kwam met stylisten. Ik merkte dat ik me op het podium goed voelde in gewaagdere outfits en nu is er een overlap met wat ik privé aantrek.

Voor ik aan een nieuw project begin maak ik moodboards, dat geeft duidelijkheid voor een videoclip of styling. Moodboards zorgen dat mijn management en label een beeld krijgen van wat ik wil dragen bijvoorbeeld. De afgelopen periode was dat qua kleuren veel zwart, bordeauxrood, oranje-tinten, chroom en als materiaal leer. Voor nu voel ik me daar goed in. Misschien verandert het later weer. Vrijheid is mijn gevoel ook in kleding kunnen vertalen.

Vroeger werden die keuzes meer uitbesteed aan labels. Mijn generatie is heel hands on deck. Via internet en social media vinden we zelf wel met wie we willen werken en regelen het.

Hoe voelt de balans tussen artiest zijn en merk zijn?

Ik weet dat ik als artiest ook wordt gezien als een product/merk. Tijdens zakelijke meetings gaat het vaker, platgezegd, over het product Maan. Ik focus me daar zelf niet te veel op. Want mezelf als merk zien, voelt soms een beetje weird. Maar het hoort bij mijn werk. Jazeker, een merk zijn heeft ook een erg leuke kant. Als artiest verzin ik zowel zelf als met mijn team het concept om me heen, de merchandise, art work en albums, releases. Van alles. Soms is het lastig dat mijn eigen naam ook mijn artiestennaam is, daardoor is alles met elkaar verweven. Maar het is geen probleem.

Het afgelopen jaar ben je muzikaal een nieuwe weg ingeslagen.

Ik zie het als een nieuw era. Met andere kleding, haarstijl en vormgeving. Naast de nieuwe sound is het ook erg leuk om over het visuele na te denken. Dat neemt me mee naar een volgend hoofdstuk. Als afkadering van het vorige.

Reacties op veranderingen zijn onvermijdelijk. Dat merkte ik na het uitkomen van het album Eclips. Als nieuwsgierige artiest daag ik mezelf uit, ontdek, experimenteer. Hetzelfde blijven doen werkt niet voor mij. Voor de fans die niet mee willen groeien: even goede vrienden. Ik hoop dat ze blijven genieten van mijn oude songs. Er zijn genoeg fans die begrijpen uit welke invloeden ik mijn inspiratie haal, waarom ik me nu zo kleed en die waardering hebben voor mijn meer verdiepende metaforische teksten. Net als voor de donkerder, rauwere producties.

Voel je je als artiest los van het algoritme?

Ik voel dat ik me daar steeds meer van losmaak, ja. In het begin van mijn carrière keek ik zoekend om me heen, zo van: o wat werkt, wat moet ik dragen? Ik zocht houvast in een wereld die nieuw voor me was.  In plaats van voldoen aan de verwachtingen van andere mensen ben ik bezig met een zoektocht naar binnen. Best logisch: in de fase van je achttiende tot achtentwintigste maakt iedereen verschillende ontwikkelingen door.

Helpt het om artiesten te volgen die buiten het algoritme zitten en toch een grote fanbase hebben?

Absoluut. Uiteindelijk veroorzaken die baanbrekende artiesten weer een nieuw algoritme. Supertof. Charli xcx inspireert, ik bewonder haar durf en haar ‘extreem zijn’ op het podium. Ze straalt het gevoel uit van: I don’t give a fuck wat mensen van me vinden. Het geeft een gevoel van vrijheid als ik naar haar show kijkt. Ook volg ik Adisson Rae die steeds groter wordt. Beiden treden in hun vrouwelijkheid en doen wat ze willen.

In mijn zoektocht naar eigenheid laat ik me inspireren door verschillende mensen, pak van alles een beetje. In combinatie met mijn creativiteit rolt hier een eigen, unieke blauwdruk uit.

Denk je dat je ooit iets anders gaat doen?

Zolang ik hier gelukkig van word niet. Na de middelbare school ben ik op mijn achttiende vol de muziekwereld in gedoken, ik weet inmiddels hoe die in elkaar steekt. Maar dit mijn hele leven doen? Ik zie me later ook wel genieten van de rust en anonimiteit op een berg in Italië.

Studeren, daar heb ik wel serieus over nagedacht. Vroeger wilde ik dokter of psycholoog worden. Of de maatschappelijke kant op en mensen verzorgen. Artiest zijn is geweldig maar ook vrij egocentrisch, al kan het delen van muziek mensen helpen.

Hoe heb je deze shoot ervaren?

Het was een shoot zonder restricties, dat past bij mijn nieuwsgierigheid. Ik heb het over me heen laten komen. Zulke shoots doe ik niet vaak, voor persfoto’s of opdrachten blijf ik altijd dicht bij hoe ik eruitzie.

Door de pruik herkende ik mezelf bijna niet in de spiegel. Ik voelde me anoniem, vervreemd van mezelf, als in een nieuwe rol. Door de edgy kledingstijl, de extreme nagels, ging ik me anders bewegen dan normaal. Zo vet!

Fotografie is net als muziek een kunstvorm. Met het visuele speel ik ook in videoclips, ik gebruik de vrijheid om een rol aan te nemen.

Philine is een fantastische fotograaf met een eigen signatuur die ook ruimte openlaat voor creëren in het moment, dat geeft een fijne sfeer op de set. Toen ze me vroeg, wist ik either way, dit gaat heel sick worden.

Philine van den Hul – Fotografie

Nikita Kok – Styling

Anna Onyshchenko - Make-up

Mark van Westerop  Keune Haircosmetics  Pro-solo Haar

Sophie So Jung Lee - Nagels

Charlie Dröge – Ass.: Styling|Sophie van Thienen - Ass.: Nagels