Vijftig jaar na de doorbraak van Issey Miyake, Comme des Garçons en Yohji Yamamoto blijft Japanse mode nog altijd tot de verbeelding spreken. De legendarische namen blijven scoren, maar er is ook een nieuwe generatie ontwerpers aan zet. Hier een selectie.

Door Jesse Brouns

Modejaar 2025 werd in januari officieel geopend door een Japanse ontwerper. Setchu, het label van Satoshi Kuwata, showde in de Biblioteca Nazionale Centrale van Florence. Het was zijn eerste keer op een catwalk, en misschien ook de laatste. ‘Ik hoef niet per se elk seizoen met iets nieuws te komen, dus hoef ik ook niet twee keer per jaar te showen. Maar we zullen zien.’

Kuwata was de eregast van Pitti, de belangrijkste beurs voor mannenmode ter wereld. Tijdens een persmoment vooraf zat hij in kleermakerszit op de grond, gebogen over een door hemzelf ontworpen kostuumjas. Die vouwde hij zoals geschoold winkelpersoneel doorgaans hemden vouwt, origami-stijl, tot er een plat vierkant overbleef.

Satoshi Kuwata (41) groeide op in Japan, maar leerde het vak in Londen, bij de tailors van Savile Row. ‘Setchu is Japans voor compromis’, vertelde hij. ‘Ik sla bruggen tussen Oost en West. Ik maak pakken volgens de Britse traditie, maar ik ben beïnvloed door mijn vaderland, in dit geval door origami. Ik gebruik washipapier om denim mee te maken.’

WERELDWIJDE AFZETMARKT

Enkele dagen later telde de officiële kalender van de Parijse mannenmodeweek een dik dozijn catwalkshows en presentaties van Japanse ontwerpers. Waaronder de grote, historische namen – Comme des Garçons, Yohji Yamamoto, Issey Miyake, Undercover, Junya Watanabe en Sacai – maar ook opvallend veel (relatief) jonge merken, zoals Auralee, Kidill en Doublet. Bij Louis Vuitton ontwierp Pharrell Williams een collectie in samenwerking met Nigo, de Japanse streetweargoeroe die ook artistiek directeur is van Kenzo, een Frans label dat in 1970 is opgericht door de Japanse ontwerper Kenzo Takada en net als Louis Vuitton onderdeel van luxegroep LVMH. Japan blijft een belangrijke markt voor Europese luxemerken. En Japanse labels vinden tijdens de Europese modeweken een wereldwijde afzetmarkt.

Tijdens de damesmodeweek in maart kwamen de grote namen nog eens terug naar Parijs en presenteerde zich ander jong Japans talent: CFCL, Mame Kurogouchi, Noir Kei Ninomiya (onderdeel van het Comme des Garçons imperium), Jenny Fax en Grounds.

Midden vorige eeuw kwam de Japanse mode naar Parijs en New York, te beginnen met de geweldige Hanae Mori (1926-2022), die ‘westerse’ haute couture in Japan introduceerde en haar creaties vervolgens naar datzelfde Westen exporteerde. Ze schreef ook over mode en begon verschillende invloedrijke magazines: Ryuko Tsushin was decennialang het beste Japanse modeblad, en Studio Voice de lokale versie van i-D en The Face.

“Soms lijkt de hele Japanse mode wel één grote familie”

— Jesse Brouns

Issey Miyake en Kenzo Takada liepen stage en werkten in Parijs. Kenzo ging er nooit meer weg. Miyake opende er een lokale antenne voor zijn machtige bedrijf. Rei Kawakubo met haar Comme des Garçons en Yohji Yamamoto onder zijn eigen naam maakten indruk in de eighties met hun donkere, radicale mode, die een regelrechte breuk was met de opgetutte Franse chic van de seventies. Het koppel – in die tijd – introduceerde de avant-garde in Parijs en maakte de weg vrij voor onder anderen Martin Margiela en de Zes van Antwerpen.

Zoals eerder Miyake met zijn Issey Miyake Group, maakte Kawakubo van Comme des Garçons een platform met een twintigtal labels, de concept stores van Dover Street Market, een parfumlijn en een afdeling die jonge brands – waaronder Vaquera, ERL, Random Identities – helpt met productie, marketing en verkoop.

Soms lijkt de hele Japanse mode wel één grote familie. Chitose Abe (van Sacai) en Junichi Abe (tot voor kort van Kolor) leerden elkaar kennen bij Comme des Garçons. Yusuke Takahashi van CFCL werkte na zijn opleiding aan modeschool Bunka tien jaar voor Miyake. Jun Takahashi, de oprichter van Undercover, zette zijn eerste stappen in de mode met Nigo — ze hadden samen de winkel Nowhere in de wijk Harajuku in Tokio. Takahashi werkte nooit voor Comme de Garçons, maar Rei Kawakubo was wel een soort mentor en overtuigde hem om in Parijs te showen. ‘We zijn echt wel allemaal anders’, zegt Yusuke Takahashi van CFCL in zijn nieuwe Parijse showroom.

YUSUKE TAKAHASHI: CFCL

Yusuke Takahashi werkte tien jaar voor Issey Miyake – hij deed er onder meer de mannencollecties – voor hij in 2020 zijn eigen label CFCL (Clothing For Contemporary Life) begon. Hij is gespecialiseerd in machinaal polyester breiwerk (90 procent gerecycled). ‘Bij Miyake heb ik veel geleerd over comfort, functionaliteit en duurzaamheid. Toen ik nog studeerde droomde ik al van een eigen merk. Tijdens de opleiding aan Bunka verdiepte ik me in 3D-computer knitting en in 2009 won ik met dat project de Soen Prize. Intussen heb ik in ons kantoor een aantal computergestuurde naaimachines geïnstalleerd. Daarmee maken we prototypes en showpieces – het soort stukken waarmee je minder gemakkelijk terecht kan bij fabrieken.’

In pure mode is Takahashi niet echt geïnteresseerd. Hij zoekt gepassioneerd naar innovatieve oplossingen voor de problemen die de textielindustrie veroorzaakt. Gerecycled materiaal gebruiken, restafval vermijden en kledingstukken maken die lang meegaan, omdat ze tijdeloos zijn en omdat de kwaliteit ervan hoog is.

CFCL heeft intussen zes winkels in Japan, met twee nieuwe adressen dit jaar, en plannen voor shops in Seoul en Bangkok. cfcl.jp

LEES DOOR ONDER DE FOTO

SATOSHI KUWATA: SETCHU

Satoshi Kuwata groeide op in Japan, maar trok al snel naar Londen, waar hij Engels leerde achter de kassa bij Pret a Manger voor hij werk vond op Savile Row bij Huntsman & Sons. Hij werkte later ook voor onder meer Gareth Pugh, Yeezy, Givenchy en Golden Goose en vestigde zijn eigen merk Setchu in 2020 in Milaan. Kuwata is gespecialiseerd in maatpakken, maar heeft daarnaast ook gewone collecties.

‘Setchu staat voor het samenvoegen van totaal verschillende dingen en contrasterende objecten’, zegt Kuwata. In 2023 won hij de LVMH Prize, goed voor 400.000 euro en een jaar mentorschap. Hij werkt samen met Davies & Sons – de oudste nog actieve tailor op Savile Row – onder meer aan jassen die origamigewijs gevouwen kunnen worden, zoals je een hemd of een kimono vouwt. Maar in de collectie zitten ook prints geïnspireerd op de duizend jaar oude Japanse roman Genji Monogatari (‘Het verhaal van Genji’) en erotische manga, zoals kantwerk met een octopusdessin waarin je ook penissen kunt zien. Satoshi, overigens een gepassioneerd visser, houdt van vouwen en kreuken. ‘Bij een kimono zit de schoonheid in de vouw over de schouder’, zei hij in Florence. ‘Onze aanpak is niet mode, we proberen een cultuur te creëren. Ik zie me ook niet elk seizoen een catwalkshow doen, omdat ik niet elk seizoen een nieuw kledingstuk ga ontwerpen.’ laesetchu.com

LEES VERDER ONDER FOTO

RYOTA IWAI: AURALEE

Ontwerper Ryota Iwai van het Japanse Auralee showt zijn ‘luxe normcore’ al enkele jaren tijdens de mannenmodeweek van Parijs. Hij laat zich inspireren ‘door het dagelijks leven’, zei hij backstage na zijn show in januari. Op zijn website gaat het over ‘calm elegance’ op één lijn met ‘gentle formality’ en ‘sensitive sophistication’. Een grijze hoodie, een fleecejas, een pak met das, een ribfluwelen pantalon (‘zo’n heerlijke, vrij strakke maar toch niet te nauwe, een heel beetje versleten zwarte corduroy broek’, schreef Gerard Reve) – er zit zelden iets tussen dat écht verrast, maar het is allemaal zo mooi gedaan en zo goed gemaakt dat je het onmiddellijk aan wilt. Een beetje zoals Hermès, maar dan jonger van geest. ‘Auralee betekent ‘het land dat oplicht’,’ aldus Iwai. ‘Ik beeld me altijd in dat mijn kleren gedragen worden in het ochtendlicht.’ auralee.jp

LEES DOOR ONDER DE FOTO

MASAYUKI INO: DOUBLET

Het is niet altijd duidelijk waar Doublet precies voor staat, maar de shows van Masayuki Ino behoren meestal wel tot de hoogtepunten van de mannenmodeweek in Parijs. Zoals veel ‘jonge’ Japanners, is Ino al jaren bezig. Hij begon zijn carrière als schoenen- en accessoiresontwerper voor Mihara Yasuhiro, en startte zijn eigen label in 2012 (Doublet verwijst naar een woordspel van auteur Lewis Carroll). In Parijs toonde hij zijn collecties aanvankelijk in een showroom – daarbij soms verkleed als een clown of een zombie zonder hoofd. Zijn catwalkshows zijn vrolijke, kakofonische carnavalstoeten met, tussen de herrie door, perfect draagbare ‘elevated’ maar non-conformistische streetwear. Hij won de LVMH Prize in 2018. doublet-jp.com

WAAROM JAPANSE MODE BLIJFT RIJZEN

INTERVIEW ALEXANDER VAN DIJK VAN XBANK: ‘ELK MODEMERK MOET EEN GOUDEN RANDJE HEBBEN’

DE TEGENBEWEGER: IRIS MAREE